Vrijdagmiddag, kwart voor vier. Normaal een tijd waarop de halve school nog actief is. Kinderen die nog gezellig ronddartelen; ouders kletsend op het plein; spelende kinderen op het klimrek; de schoonmaakster die onder het werken een plezierige babbel heeft en nog een zestal leerkrachten, bezig met het afronden van de week en voorbereiden van de volgende week. Deze vrijdag echter niet. Continuedag. Van half negen tot kwart over twee zijn de kinderen op school geweest. Geen pauze voor de leerkrachten. Een non-stop dag. Vermoeiend. Zeker op vrijdag. Maar niet alleen de continuedag zorgt voor de stilte van deze middag. Het is ook de trouwdag van de adjunct. Reden waarom alle leerkrachten van de onderbouw al uren weg zijn en de meeste collega's van de bovenbouw al vlot na kwart over twee weg waren. Ik nog even niet. Alleen Sophie en ik zijn er nog. Rustig werkend achter de computer, even wat administratie bijwerkend, hoor ik ineens gegiebel en geklets in de gang. Ik draai me om om te kijken wie er aankomen. Al snel verschijnen twee gezichten in de deuropening. Maar een enkele seconde hoef ik na te denken. 'He, Anniek en Deborah! Wat een leuke verrassing.' Grijnzend kijken twee pubers mij aan. 'Wat leuk dat jullie er zijn. Hoe is het ermee?' Enthousiast vertellen de twee dat ze speciaal even langskwamen en nu helemaal niemand van 'vroeger' tegenkomen. Alleen mij. 'Ja, je zult het met mij moeten doen dames. De rest is aan het feestvieren!' 'Nou, dat is helemaal niet erg hoor', zegt Anniek direct. 'U was toevallig wel de leukste juf van de school!' Terwijl we verder praten, denk ik aan het halve schooljaar dat ik deze kinderen in de klas had. Een pittig jaar, maar ook een heerlijk jaar met die groep 4. Hard werken. Veel controleren, maar o, wat was het een gezellige groep! Fantastisch om na al die jaren dit compliment te krijgen.
We lopen gezamenlijk even door de school, waarbij Deborah regelmatig opmerkt:'Het ziet er veel mooier uit dan vroeger!' En inderdaad, we hebben meer kleur, meer ruimte, netter meubilair en het geheel ziet er ruimtelijker en overzichtelijker uit. Leuk dat de dames daar oog voor hebben. Als we in de koffiekamer aankomen, gaan de blikken van de meiden over de namen op de postbakjes. Verbazing alom. 'Die kennen we niet, en die niet, en die niet.' Ruim een derde van de leerkrachten is nieuw voor hen. Ik realiseer me dat ze pas twee jaar van school zijn en verbaas me over zoveel verandering in die korte tijd. De tijd vliegt en de wereld draait door.
Niet veel later roepen de dames me gedag. Ik glimlach en zwaai hen na. Leuk, zo'n stukje van vroeger terugzien in de tijd van nu. Leuk, zo'n spontane blijk van waardering. Daar kan ik weer een poosje op teren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten