Het lijkt alsof er geen vakantie bestaan heeft. Geen zes weken 'kinderloos'. Lesgeven is alweer als een oude, bekende jas. Ook de kinderen beginnen 'te voelen' als 'van mij'. Dat is altijd een dubbel gevoel. De kinderen die aan mij zijn toevertrouwd, sluit ik in mijn hart. Hoe moeilijk of dwars, hoe grappig of lastig ze ook zijn, ze worden een deel van mij. En dan komt het: in de klas. Daarbuiten houdt mijn invloed op. Mijn gevoel echter niet.
Lesgeven doe je met je hart, maar de tijd is zo kort!
