Een nieuwe, frisse week

Altijd weer even wennen, zo'n eerste schooldag, ookal was de vakantie maar gewoon een week. Maar na een uurtje, is het alsof alles weer is zoals altijd. En dat is het dan ook. Gelukkig voel ik de vakantie nog steeds in mijn botten. Heerlijk uitgerust en afstand genomen van het werk.
Vandaag gelijk weer midden in het werk. Bij binnenkomst op school jammerde de telefoon. Een vader van een kind dat net is geopereerd. Kind nog niet naar school. Toen de kinderen kwamen, hoorde ik het ene verhaal na het andere. Verdrietige en blije door elkaar. Overleden opa, vader die gaat trouwen, hele vakantie ziek geweest, lekker in Oostenrijk geweest, gebroken duim enz. Er kan veel gebeuren in een week, dat bleek wel weer. En ja, dan begint het gewone werken weer. Eventjes schakelen en de routine is terug. Een heerlijke klas met tijd voor een grapje en een compliment. En zowaar was er tussen de middag zomaar tijd om echt even te eten en te pauzeren. Ik kan me niet herinneren wanneer dat voor het laatst lukte, maar dat is volgens mij ruim voor Kerst geweest. Het beviel echter uitstekend. Even de concentratie loslaten, het denkwerk op een lagere versnelling en zomaar wat kletsen over de vakantie. Een aangename pauze. Deze versterkte de nieuwe, frisse start. Geen gestress zoals de laatste maanden continu het geval was. Even gewoon een normale schooldag, met normale hoeveelheden werk. Bewust gedaan? Ja. Tip van een oudere collega. 'Werkdruk maak je zelf. Ben je te druk, dan moet je minder dingen doen.' O zo simpel, maar o zo waar. Alleen is de praktijk soms hardnekkig. Maar het gevoel van rust van vandaag, heeft mij wel bevestigd hierin. Tijd. Tijd nemen. Rust nemen. Dat ga ik maar eens volhouden de komende weken.

collegialiteit

Deze keer is een bedankje naar mijn collega's op z'n plaats. Voor mijn opleiding ben ik bezig met een praktijkonderzoek. Het onderwerp betreft gedragsproblemen. Een item dat in deze turbulente tijd een hot item is. Op mijn vraag wie er aan een interview willen meewerken, heb ik inmiddels 12 positieve reacties gehad. Echt helemaal top!
Dank jullie wel allemaal!

opbrengstgericht werken

Vies woord? Of realiteit? Wat is er mis met opbrengstgericht werken? Een half jaar geleden had ik dat nog zo uit mijn mouw geschud. Nu weet ik het niet meer. Als zeer zwakke school zullen we ons wel op de opbrengsten moeten richten. Daarop worden we, helaas, afgerekend. Of ik daar blij mee ben, is een tweede. En of de werkelijke prestaties van de kinderen daardoor verbeteren, blijf ik toch echt betwijfelen. Natuurlijk kunnen dingen beter. Instructies kunnen beter. Klassenmanagement kan effectiever. De werkvormen kunnen interactiever waardoor de betrokkenheid van kinderen hoger wordt en het leerrendement verbetert. Dat zal ongetwijfeld voor betere prestaties zorgen. En in een aantal gevallen ook voor meer kennis en kundigheid van de leerlingen. Ik zou echter wel eens in onderzoek bewezen willen zien dat hoge cito's gelijk staan aan een hoger niveau. Of beter gezegd: Dat lagere cito's betekenen dat kinderen op een lager niveau uitstromen. De adviezen en uitstroomgegevens van onze school, betreffende het niveau voor VO, komen voor het grootste deel overeen met het diploma dat deze leerlingen behalen. En die adviezen zijn tot op heden zonder kennis van de Cito eindtoets gegeven.
En toch en toch. Opbrengsten zijn natuurlijk belangrijk. En nogmaals, er is zeker genoeg te verbeteren. Maar... Ik blijf bij dat maar hangen. Dit ook omdat ik het gevoel krijg in een situatie te worden gedwongen die niet bij mij past. Over dat gevoel ga ik nog eens rustig verder denken. Dat zal vast iets opbrengen.

partnerschap

Gister opnieuw partnerschap met ouders ervaren. 's Ochtends, voor schooltijd, kwam er een ouder bij me. De dag ervoor was tijdens het naar huis fietsen een vechtpartij ontstaan. En deze vechtpartij stond niet op zichzelf. Pestgedrag van anderen zorgde, zo zei ze, regelmatig voor van de fiets geduwd worden of vallen. Ik voelde de woede direct in mij op borrelen. De pesterijen van een groepje tegen een eenling! Hoe durfden ze. Hoe gemeen. Snel besloot ik dit direct aan te pakken. Toen alle kinderen binnen waren, deelde ik mee dat er iets was voorgevallen en dat ik dat eerst met alle betrokkenen wilde bespreken. Kort legde ik uit wat iedereen in de klas ging doen: zichzelf complimenten geven, dit in een groepje bespreken en daarna anderen complimenteren. De opdracht landde naar mijn idee vrij vlot en ik vertrok naar de gang. Met alle betrokkenen van de vechtpartij voerde ik een gesprek. Langzaam zakte mijn woede weg. Mij werd een beeld geschetst van plagerijen die ontaardden in pesterijen en uiteindelijk in een vechtpartij. Alle betrokkenen beseften en erkenden hun aandeel. Met alle betrokkenen besprak ik de ernst van dergelijk gedrag. Ik deelde hen mee dat ik hun ouders zou bellen. Terug in de klas, het was toen al 5 voor 9, was de sfeer merkbaar anders. Uiteraard had de overgebleven rest flink gebruik gemaakt van mijn afwezigheid. Het gekakel was al die tijd luid en duidelijk op de gang hoorbaar geweest. Maar blijkbaar was er toch ook serieus aan de complimenten gewerkt. Bij de terugkoppeling gingen veel meisjesvingers omhoog. En na de eerste jongen, die zichzelf een compliment durfde te geven, volgenden er meer. Ook complimenten aan anderen vlogen door de lucht. Duidelijk geen verloren tijd, de tijd die ik in gesprek was geweest.
Na schooltijd belde ik alle ouders. En bij alle ouders kreeg ik positief gehoor. Ik gaf aan dat de gebeurtenissen buiten school hadden plaatsgevonden, maar dat ik toch mijn zorg over deze zaak met hen wilde delen. Alle ouders gaven aan dit te waarderen en dit met hun kind te zullen bespreken. De ouder die het die ochtend bij mij had gemeld, was ook blij.
Om half zes ging ik met een tevreden gevoel naar huis. Deze manier van oudercontact levert volgens mij een positieve bijdrage aan de ontwikkeling van kinderen.

een schuldige tafel

16.00 uur; een vol lokaal; leerkrachten zittend in een u-vorm; geklets en gerommel; vergadertijd?

Barbara zit naast mij. Toevallig valt ons beider blik op Inge die een beker thee wil. Ze slaakt een kreet als een groot deel van de thee langs de kan op de tafel druipt. Arie kijkt ook op en ziet het probleem. 'Daar moet een handelingsplan op', zegt Barbara. 'En wel eerst analyseren', zegt hij. Barbara schiet in de lach: 'Ja, die analyse is belangrijk, anders weet je niet wie er schuldig is.' Arie moet ook lachen. 'Ik durf te wedden dat de tafel de schuld krijgt.' Ik grinnik mee.

De vele, vele handelingsplannen, daaraan voorafgaande ad hoc analyses en stress rondom dit alles, staan op mijn netvlies. Hierbij kan ik me niet aan het idee onttrekken dat de 'schuldvraag' regelmatig niet op de juiste plek wordt gelegd. Daarnaast heb ik het idee, dat we sterk overtrokken reageren. Als een kind ineens een lage C score heeft, maar daarvoor alle jaren een A, moet er toch een handelingsplan worden gemaakt. Dat lijkt mij overdreven. Alert blijven, is dan wel van belang. Eerst eens investeren in kinderen die al langer beneden hun niveau presteren, is naar mijn idee een verstandiger inzet. En daar hebben we echt meer dan genoeg werk aan. Zonder al die handelingsplannen werk je je tenslotte als leerkracht al een slag in de rondte.

Dank je wel

Vandaag een dank je wel voor alle ouders met wie mijn duo-collega en ik gister hebben gesproken. Bedankt voor het vertrouwen, de open sfeer, de betrokkenheid en het samen zoeken naar oplossingen. Het versterken van het wij-gevoel. Wij willen met elkaar zorg dragen voor het welzijn en de ontwikkeling van kinderen. Het was een hele lange avond. Intensief. Maar ook verwarmend. Soms een beetje zij-wij. Ik hoop echter dat het wij-gevoel door verder overleg aan kracht zal winnen.

Communicatie is zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten.

Zijn we heel goed in, in het onderwijs!

de nacht duurt voort

De dip is nog niet over. Ik dacht het even, gister. Maar vandaag was de hoop al weer vervlogen. De klas was gelukkig weer top. Een ernstig gesprek gehad over pesten, een groep zijn en elkaar helpen. Mooi resultaat! Aandacht voor iedereen. Niemand die alleen speelde en mooie momenten van samenwerking. Dat voelt bijzonder! Maar de drukte van het andere werk overheerst. Maandag oudergesprekken. Een aantal moet ik nog echt voorbereiden vanwege nieuwe diagnoses. Voor een aantal heb ik nog informatie nodig van de IB-er. Die werkt zich ook twee slagen in de rondte. En dan heb ik het nog niet over de toetsen die er nog liggen. Mijn lieve duocollega was weer fantastisch. Heeft alle rekentoetsen nagekeken. En dat is een bak werk altijd. Helemaal super. Het voorbereiden van de creales (figuurzagen), de briefjes maken voor de oudergesprekken en het drama van een kapot kopieerapparaat zorgden er tussen de middag voor dat ik alleen maar de laatste docu hoofdstukken heb nagekeken. En na schooltijd moest er worden opgeruimd, zoals altijd. En toen was het vergadertijd. Een heftige vergadering over de onduidelijkheden rond de citotoetsen, de druk op teamleden vanuit de directie op het behalen van goede scores en de enorme stapel werk die iedereen heeft. Ik was duidelijk niet de enige die vele avonden werk heeft gehad in de afgelopen weken. Na de vergadering nog wat telefoontjes met ouders gepleegd, de mail beantwoord en toen was het al weer half zes geweest.
Is morgen de nachtmerrie voorbij?