beloond

'He, Ingrid. De dames hebben hun toets voor rekenen goed gemaakt.' Verrast keek ik op. 'Ja, Sanne heeft een 7 en Inge zelfs een 8. Ook de andere twee hebben het prima gedaan. Inge zelfs beter dan heel veel 'ster'kinderen.' Een om mij heen dansende Inge bevestigde haar prachtige rekencijfer. Mijn collega glom van trots, net als de kinderen. En ik? Ik dacht terug aan de RT momenten met deze lieve meiden. Wat hadden ze hard gewerkt! Een gevoel van geluk voelde ik door mij heen stromen. Een dubbele beloning voor mij: Prachtige cijfers en hele blije kinderen. Daar doen we het allemaal voor.

genieten

Het is weer cito tijd. Dit keer is groep 7 aan de beurt met de entreetoets. Een draak van een toets. Zo'n 20 taken moeten de kinderen door worstelen; rekenen, studievaardigheden, taal, spelling, begrijpend lezen en wat al niet meer. Voor de eerste toets zijn de kinderen altijd supernerveus. De laatste toets is nauwelijks meer interessant en wordt tussen de bedrijven door eventjes gemaakt. Altijd weer een bijzonder proces.
Deze keer heb ik de eer om in alle rust met de dyslecten de toets te doen. De koffiekamer wordt dagelijks omgetoverd tot toetsruimte. Ieder kind krijgt een royale plek om te zitten en de spulletjes neer te leggen. Heel wat meer rust en ruimte dan een krappe leerlingtafel in een volle klas. Ach ja, dyslexie hebben, moet toch ook wat voordelen hebben, nietwaar?
Vandaag kunnen genieten van de verschillende manieren van werken van de kinderen. Allemaal oprecht bezig om het beste van de toets te maken. Toch zo anders. De een zeer geconcentreerd bezig met de vragen. Teruglezend, zoekend en nog eens nadenkend. De ander al aanstrepend tijdens het voorlezen. Een potlood dat tien keer geslepen wordt en dan toch echt stuk blijkt. Een slimmerik die twee potloden bij zich heeft en er gul een aanbiedt. Een tevreden blik als weer een pittige opgave tot een goed einde is gebracht. Echt genieten om hiernaar te kijken. Volgende week nog een paar dagen. Dan is deze pret voor mij weer voorbij.

kleuterfilmpjes

Met verbazing heb ik zonet naar het nieuws gekeken. Nou is daar wel vaker iets verbazingwekkends op, maar vandaag betrof het mijn vakgebied: onderwijs.
Het eerste bijzondere dat ik hoorde was dat er tegenwoordig meer aandacht is voor het spel van kleuters. Kleuters moeten juist meer spelen, omdat dat goed voor hun ontwikkelng is. Dat laatste wist ik al, maar dat er meer tijd werd besteed aan spelen... ? Ik herken dat in ieder geval niet. De buitenspeeltijd van de kleuters is verkort, dit ten gunste van het leren in de klas. In de klassen wordt met een nieuwe 'methodiek' gewerkt. Naar mijn idee komt daar niet bijzonder veel spelen bij aan te pas. Voor spelen is volgens mij juist minder aandacht. Het gaat om presteren. In groep 1 worden de eerste cito's afgenomen en daar wordt hard voor gewerkt en minder door gespeeld.
De tweede verrassing - misschien is verrassing trouwens niet het juiste woord, want ik begin te geloven dat geen middel in onderwijsland te gek is om een doel te bereiken - is het filmen van kleuters tijdens dit al dan niet toegenomen spelen. Dit kan maar een doel hebben: betere prestaties. Waar is men mee bezig? Ik moet de hele tijd denken aan de plofkip van Cupido Oudemeester (zie links). Volgens mij staat hier ook iets te ploffen. Mogen kinderen nog echt spelen? Mogen ze in hun eigen tempo groeien? We hebben net gevierd dat we vrij zijn. Geldt dit niet ook voor kinderen in hun ontwikkeling? Of gelden hier andere regels? Vinden wij dat wij het recht hebben om hen zo te sturen en te kneden totdat ze presteren naar wat zij volgens ons behoren te doen? Het is goed om kinderen te motiveren en te stimuleren. Het is goed om kinderen voor te doen hoe dingen gaan, wat van hen wordt verwacht. Het is goed om kinderen de mogelijkheid te geven om door te leren, door te groeien. Maar gaat dit niet een beetje te ver? Wat vindt de rest van onderwijzend Nederland hiervan?