mannen

Vandaag was weer een bijzondere dag. We zouden afscheid nemen van de onderwijsassistent. Zij zou de kring doen. Telefoontje dat ze vast zat in de trein. Programma omgegooid, want ze zou de kring doen, spelletjes doen en gesprekjes. Om 9.30 nog steeds geen onderwijsassistent. Weer een telefoontje. Ze zat nog steeds vast. Om iets voor half elf kwam ze aan. Geen tijd meer voor een praatje en een spelletje. Vakken opruimen en naar buiten. Toen een circuitje in de school en om 12.00 uur gezamenlijk eten. De kinderen hadden zelf eten meegenomen. De een eitjes, de ander hagelslag en weer een ander kerstbrood. De tafels zagen er gezellig uit en vol met spullen die kinderen lekker vinden. Er werd gesmuld. Omdat juf natuurlijk ook gezellig bij een groepje wilde aanschuiven, schoof ik bij een groepje jongens aan. Voordat ik er bij kwam zitten, waren ze bijzonder gezellig met elkaar. En vooral ook heel druk. Op mijn opmerking of ze het erg vonden als ik er bij kwam zitten, kwam geen reactie. Ik moest bij mezelf wat lachen. Ze zagen hun kans voor meer drukte en gezelligheid waarschijnlijk aan hun neus voorbij gaan. Twee van de drie wilden nog wel een gesprekje aangaan, maar de derde jongen verdiepte zich vooral in het eten van een zo lekker mogelijk broodje. En met dat ik zo zat te kijken en te praten, realiseerd ik mij dat met name deze jongens ook behoefte hebben aan een mannelijke leerkracht. Iemand die hen benadert vanuit zijn positie, zijn rol, zijn zijn. Hoe ik ook probeer aan te sluiten bij wat de heren leuk vinden en nodig hebben, ik ben gewoon geen man. Laatst las ik een betoog over het belang van een evenwichtige verdeling tussen mannen en vrouwen in het onderwijs. Mannen zijn gewoon nodig. Overigens ken ik iemand die zijn afstudeeronderwerp hierover gaat doen. Ik ben zeer benieuwd naar de uitkomst van dit onderzoek! En vooral naar hoe we dit in het huidige vervrouwelijkte basisonderwijs kunnen aanpakken!
Aan het eind van de dag gingen de heren nog even een rondje vliegen. Twee hadden een modelhelikopter bij zich met afstandbediening. Echt super! Maar ik heb dat na twee minuten wel gezien. En met dat ik mij omdraaide om in de klas de laatste boel op te ruimen, realiseerde ik mij opnieuw dat kinderen mannen en vrouwen om zich heen nodig hebben voor de juiste balans in hun ontwikkeling.

Doorbreek de toetsgekte, red het basisonderwijs

In een artikel in het RD van 9 december reageert Herman Godlieb op het idee van Van Bijsterveldt om nog meer toetsen in het basisonderwijs in te voeren. Volgens Godlieb wordt het onderwijs zeker niet beter als er nog meer wordt getoetst. Volgens hem is deze manier van toetsen bedoeld om het onderwijs af te rekenen. De druk die op leerkrachten ligt als ze een slecht inspectierapport aan hun broek hebben hangen, is ongezond. Dit zorgt volgens Godlieb zeker niet voor beter onderwijs. In 2008 heeft er over Godlieb een artikel in o.a. de Volkskrant gestaan. Dit n.a.v. een onderzoek door hem uitgevoerd, naar de manier waarop de inspectie scholen beoordeeld. Volgens Godlieb is deze manier onjuist. Ik kan het hierin alleen maar met hem eens zijn!

Lees meer via de links hiernaast!

Ik zou zoveel willen doen...

Vandaag weer druk geweest met het maken van een orthopedagogisch groepsplan. Eerst in beeld brengen hoe een kind in de klas functioneert. Wat het kind wel of niet prettig vindt, goed kan, nodig heeft. Bijzonder interessant om uit te zoeken welke ondersteuningsbehoefte kinderen hebben op het sociale, emotionele en werkhoudingsvlak. Schokkend om te constateren dat er volkomen nieuwe informatie uit een sociogram komt, of een hele andere kijk op dingen geeft. Boeiend om bezig te zijn en te zoeken naar kansen en mogelijkheden. Waardeloos om te constateren dat er zo verdraaid weinig tijd is om al die dingen voor te bereiden en te realiseren. Ik maak dit groepsplan voor mijn opleiding. Tot nu toe zit er al minstens drie dagen werk in. En ik ben nog zeker niet klaar! Beetje behoorlijk frustrerend dat dingen die zo zinvol zijn, zoveel tijd kosten. Ik zou niet weten wanneer ik dit moest doen, buiten mijn opleiding om. Ja, in mijn vrije tijd. Is dat de bedoeling? Is alleen op die manier effectief onderwijs te geven?
Vandaag word ik er weer even moe van. Moe van het altijd opboksen tegen de tijd. Altijd maar prioriteiten stellen. Nooit tevreden over wat wel lukt omdat er zoveel blijft liggen wat ook nodig is. Hard nodig om effectiever te kunnen zijn.

Auw!

In de Flevopost van deze week staat vermeld dat er in Lelystad geen zwakke scholen meer zijn. Ben toch benieuwd waar ze dit bericht op hebben gebaseerd. De pijn van een slechte beoordeling door de inspectie voel ik namelijk in al mijn botten. Het is alsof je ineens besmet bent. Niet alleen ik heb daar last van. Ik merk dit bij al mijn collega's. Het doet pijn om te merken dat bepaalde ouders ineens anders met je omgaan. Alsof ik niet het beste met hun kind heb voor gehad. Ik kan me de zorg van ouders goed voorstellen. Waarschijnlijk, als het mijn eigen kinderen betrof, had ik ook kritisch gereageerd. Maar toch, vanuit mijn positie als leerkracht, doet het zeer. Gelukkig zijn er ook ouders die je een hart onder de riem komen steken. Komen vertellen dat ze het volste vertrouwen in de school hebben. Echt fantastisch! Deze week echter geconfronteerd met de harde werkelijkheid: Het eerste kind uit mijn klas is met stille trom vertrokken. Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen. Ik vind het heel legitiem om als ouder je kind van school te halen als je geen vertrouwen meer in de school hebt. Dat maakt het echter niet makkelijker voor mij als leerkracht om hier mee om te gaan. Een lege tafel, een lege stoel. Een lege plek!
Of wij een slechte school zijn? Ik denk het niet. Of we geen dingen kunnen verbeteren? Absoluut wel. Daar zijn wel al een jaar hard mee bezig. En daar gaan we zeker hard mee door!