In de Flevopost van deze week staat vermeld dat er in Lelystad geen zwakke scholen meer zijn. Ben toch benieuwd waar ze dit bericht op hebben gebaseerd. De pijn van een slechte beoordeling door de inspectie voel ik namelijk in al mijn botten. Het is alsof je ineens besmet bent. Niet alleen ik heb daar last van. Ik merk dit bij al mijn collega's. Het doet pijn om te merken dat bepaalde ouders ineens anders met je omgaan. Alsof ik niet het beste met hun kind heb voor gehad. Ik kan me de zorg van ouders goed voorstellen. Waarschijnlijk, als het mijn eigen kinderen betrof, had ik ook kritisch gereageerd. Maar toch, vanuit mijn positie als leerkracht, doet het zeer. Gelukkig zijn er ook ouders die je een hart onder de riem komen steken. Komen vertellen dat ze het volste vertrouwen in de school hebben. Echt fantastisch! Deze week echter geconfronteerd met de harde werkelijkheid: Het eerste kind uit mijn klas is met stille trom vertrokken. Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen. Ik vind het heel legitiem om als ouder je kind van school te halen als je geen vertrouwen meer in de school hebt. Dat maakt het echter niet makkelijker voor mij als leerkracht om hier mee om te gaan. Een lege tafel, een lege stoel. Een lege plek!
Of wij een slechte school zijn? Ik denk het niet. Of we geen dingen kunnen verbeteren? Absoluut wel. Daar zijn wel al een jaar hard mee bezig. En daar gaan we zeker hard mee door!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten