nachtmerrie

In deze periode is het onderwijs soms een nachtmerrie. Vandaag bijvoorbeeld. Al twee weken vragen de kinderen wanneer ik hun docu nou toch eens nakijk. Terecht. Zij hebben hard gewerkt aan hun werkstuk en zijn van mij afhankelijk om verder te kunnen werken. Pas als het werk inhoudelijk is goedgekeurd, mag er in het net worden gewerkt. De taaltoetsen liggen ook al twee weken te wachten. De invallende onderwijsassistent was zo vriendelijk vrijdag de boel na te kijken, maar de beoordeling moet nog gebeuren. De tempotoets rekenen ligt ook al een paar dagen te wachten. De nieuwe taaltoets en het eerste deel van de rekentoets maken de stapel nog wat hoger. En dan niet te vergeten de uitwerking van het plan van aanpak voor de leerling met de net vastgestelde diagnose dyslexie. O ja, dan nog de agenda voor de bouwvergadering, de overdracht naar de duo-collega, de planning van de interventies voor het orthopedagogisch groepsplan, de verslaglegging van de oudergesprekken van de afgelopen week en dan nog het gewone werk wat er altijd is: opruimen, voorbereiden, alle mailtjes, verslag van de BD vergadering van inmiddels twee weken geleden, het schoolreisje dat geregeld moet worden en de gymlessen die moeten worden bedacht. Vanmiddag dacht ik een hoop weg te kunnen werken. Een urgent oudergesprek echter kwam er tussendoor. Absoluut nodig, dat gesprek. Zinvol. Maar tijdrovend en zorgend voor extra werk.
Eerlijk gezegd word ik een beetje gek van de enorme hoeveelheid werk die op mijn bord ligt.
Hoe moet ik dit in vredesnaam allemaal voor elkaar krijgen? Dit is werkelijk niet haalbaar, zelfs niet als ik elke dag nog een uur langer door ga, dus tot 7 uur doorwerk. En dan volgende week ook nog de oudergesprekken n.a.v. de rapporten. Hoe krijg ik dit ooit voor elkaar? Ik zou het werkelijk niet weten!

rapporten

Vrijdag om 13.10 waren ze dan eindelijk klaar: de rapporten. Elke keer weer een hele bak werk. Dit jaar lag de druk nog wat hoger dan anders. Twee oorzaken. De ene was dat de jaarplanning niet zo handig was. De rapporten moesten klaar zijn in de week dat de Citotoetsen nog afgenomen konden worden. Dat was dus haast maken met nakijken. En verbonden aan de Cito's de handelingsplannen, evaluaties en leerlinbesprekingen. En dat allemaal in dezelfde week. De andere oorzaak was mijn opleiding. Daarvoor moest in deze periode ook bijzonder veel gedaan worden. Maar het is gelukt. Alles. Rapporten klaar. Cito's klaar. Handelingsplannen klaar. Groepsplannen klaar. En twee modules afgerond. Het gevoel van opluchting was er vrijdag nog niet bepaald. Twee weken lang keihard werken, vele avonden en ook de weekenden, resulteerden pas vanavond in verlichting. Toen was het orthopedagogisch groepsplan met onderbouwing en al klaar. Een hele berg werk. Maar wel bijzonder inspirerend. Mijn zicht op het zijn en functioneren van de klas is vele malen verbeterd. En acties om kinderen beter te ondersteunen zijn er inmiddels ook genoeg bedacht. Mijn hoofd kan eindelijk tot rust komen.
Deze avond werkelijk niets gedaan voor werk of opleiding. Ongekend. Echt even genieten. Morgen gaan we er weer tegen aan. Morgen pas. Of morgen al? Ach, wat maakt het uit. De kinderen blijven geweldig. Die vervelen nooit en zijn nooit hetzelfde.

cito toetsen

De halfjaarlijkse cito toetsen zijn deze week weer door de school gevlogen. De kinderen kregen de ene na de andere toets om hun oren en slaakten een zucht van verlichting na de laatste, gezamenlijke toets. Natuurlijk, als nieuwsgierige leerkracht, maar ook als opgejaagde leerkracht op een zeer zwakke school, heb ik direct alles nagekeken wat af was. De resultaten zijn tot nu toe goed, tenminste, voor lezen en spelling. Rekenen lijkt wat minder, maar ja, nog maar 6 kinderen zijn helemaal klaar, en begrijpend lezen lijkt oke, maar is ook nog lang niet door iedereen gemaakt. De spelling en leesresultaten maakten mij wel blij. We hebben hieraan keihard gewerkt. Het voelde soms 'alsof de zweep erover lag'. De werkvormen echter die we gebruikt hebben, vonden de kinderen meestal leuk. De extra tijdsinvestering lijkt zich nu terugverdiend te hebben. Wat ik mij echter constant afvraag is of de kinderen nu meer weten of dat ze gewoon de toetsen beter kunnen maken. Daar kom ik maar niet uit. Al bekruipt mij nog steeds het dubbele gevoel, dat ik bij aanvang van dit schooljaar al had. Oefenen op de manier die Cito aanbiedt, zorgt uiteraard voor hogere scores. Want een manier van werken die bekend is, maakt dat je beter kunt neerzetten wat je kunt. Maar kunnen ze nu ook meer? Hebben ze meer kennis? Of zijn ze alleen maar handiger in het maken van de opdrachten geworden? Ik hoop het eerste, maar ben toch een beetje bang voor het laatste. Maar dit is toch eigenlijk ook het enige dat de inspectie belangrijk vindt? Maar niet wat ik belangrijk vind. Kinderen moeten uitgedaagd worden om hun kennis te vermeerderen. Kinderen moeten leren leuk vinden en daardoor laten zien wat ze kunnen. In deze heksenjacht naar zwakke scholen, komen we daar echter niet aan toe. Of de kwaliteitsverbetering die de inspectie beoogt ook daadwerkelijk gerealiseerd wordt, durf ik toch te betwijfelen.

dwangmatig

Met verbazing geluisterd naar de woorden van de directeur:
'Van alle kinderen die een D of E score halen, moeten we onze acties aangeven. En zelfs van lage C scores.' Van het eerste deel werd ik niet stil, dat is niet nieuw. Maar sinds wanneer zijn lage C scores niet meer goed? Waar is het einde? Volgend jaar de midden C scores en daarna doen we alleen nog maar iets met kinderen die A en B scores halen? Waar zijn we in vredesnaam mee bezig?
Overigens, was geen idee van de directeur. Weer de inspectie...

Chinese muur

Vandaag dan toch echt weer de eerste schooldag. Na de vakantie en van dit jaar. Ik had me er zeker niet op verheugd. Deze keer was de vakantie echt te kort. Toch was het uit bed komen om half zeven geen moeite. Om half acht stapte ik fris en fruitig de school binnen, niet eens als eerste. En ja, toen was het weer als van ouds. Alsof er geen twee weken vakantie tussen hadden gezeten.
Veel verhalen van kinderen. Veel gesprekjes en momenten van contact zoeken. Veel afstemmen op de kinderen van mijn kant. Het was als een warm bad. Kinderen zijn toch werkelijk fantastisch! Zo vol vertrouwen, veiligheid zoekend, contact zoekend, eerlijk en gericht op fijne momenten. Ondanks de onrust en de zichtbare moeheid van veel kinderen, was het een dag met veel complimenten en serieus en aandachtig werken. Wat ik me ovreigens wel afvraag is hoe het kan dat kinderen op maandagochtend na de vakantie op hun stoel hangen en de tafel als ondersteuning nodig hebben. Net vakantie gehad toch? Of zie ik dat verkeerd?
Maar goed...
Om de onrust tegen te gaan tussendoor een aantal beweegspelletjes gedaan. En lekker gezongen. Het lesrooster even het lesrooster gelaten. Dat alles hielp zeker! In vergelijking met andere maandagen, waren de kinderen 's middags nog redelijk rustig. Het laatste 'uur' hebben we altijd gym op maandag. Een goed moment om uit te razen. Zo ook deze keer. Vandaag zorgde het spel Chinese muur voor een zeer levendig tafereel. Rennen, vliegen, duwen, lachen, gillen en glijden. De energie vloog door de ruimte heen. De kinderen genoten. En dan geniet juf ook.

De kop is er weer af. Morgen weer een nieuwe, frisse dag die we met plezier tegemoet zien.