In deze periode is het onderwijs soms een nachtmerrie. Vandaag bijvoorbeeld. Al twee weken vragen de kinderen wanneer ik hun docu nou toch eens nakijk. Terecht. Zij hebben hard gewerkt aan hun werkstuk en zijn van mij afhankelijk om verder te kunnen werken. Pas als het werk inhoudelijk is goedgekeurd, mag er in het net worden gewerkt. De taaltoetsen liggen ook al twee weken te wachten. De invallende onderwijsassistent was zo vriendelijk vrijdag de boel na te kijken, maar de beoordeling moet nog gebeuren. De tempotoets rekenen ligt ook al een paar dagen te wachten. De nieuwe taaltoets en het eerste deel van de rekentoets maken de stapel nog wat hoger. En dan niet te vergeten de uitwerking van het plan van aanpak voor de leerling met de net vastgestelde diagnose dyslexie. O ja, dan nog de agenda voor de bouwvergadering, de overdracht naar de duo-collega, de planning van de interventies voor het orthopedagogisch groepsplan, de verslaglegging van de oudergesprekken van de afgelopen week en dan nog het gewone werk wat er altijd is: opruimen, voorbereiden, alle mailtjes, verslag van de BD vergadering van inmiddels twee weken geleden, het schoolreisje dat geregeld moet worden en de gymlessen die moeten worden bedacht. Vanmiddag dacht ik een hoop weg te kunnen werken. Een urgent oudergesprek echter kwam er tussendoor. Absoluut nodig, dat gesprek. Zinvol. Maar tijdrovend en zorgend voor extra werk.
Eerlijk gezegd word ik een beetje gek van de enorme hoeveelheid werk die op mijn bord ligt.
Hoe moet ik dit in vredesnaam allemaal voor elkaar krijgen? Dit is werkelijk niet haalbaar, zelfs niet als ik elke dag nog een uur langer door ga, dus tot 7 uur doorwerk. En dan volgende week ook nog de oudergesprekken n.a.v. de rapporten. Hoe krijg ik dit ooit voor elkaar? Ik zou het werkelijk niet weten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten