partnerschap

Gister opnieuw partnerschap met ouders ervaren. 's Ochtends, voor schooltijd, kwam er een ouder bij me. De dag ervoor was tijdens het naar huis fietsen een vechtpartij ontstaan. En deze vechtpartij stond niet op zichzelf. Pestgedrag van anderen zorgde, zo zei ze, regelmatig voor van de fiets geduwd worden of vallen. Ik voelde de woede direct in mij op borrelen. De pesterijen van een groepje tegen een eenling! Hoe durfden ze. Hoe gemeen. Snel besloot ik dit direct aan te pakken. Toen alle kinderen binnen waren, deelde ik mee dat er iets was voorgevallen en dat ik dat eerst met alle betrokkenen wilde bespreken. Kort legde ik uit wat iedereen in de klas ging doen: zichzelf complimenten geven, dit in een groepje bespreken en daarna anderen complimenteren. De opdracht landde naar mijn idee vrij vlot en ik vertrok naar de gang. Met alle betrokkenen van de vechtpartij voerde ik een gesprek. Langzaam zakte mijn woede weg. Mij werd een beeld geschetst van plagerijen die ontaardden in pesterijen en uiteindelijk in een vechtpartij. Alle betrokkenen beseften en erkenden hun aandeel. Met alle betrokkenen besprak ik de ernst van dergelijk gedrag. Ik deelde hen mee dat ik hun ouders zou bellen. Terug in de klas, het was toen al 5 voor 9, was de sfeer merkbaar anders. Uiteraard had de overgebleven rest flink gebruik gemaakt van mijn afwezigheid. Het gekakel was al die tijd luid en duidelijk op de gang hoorbaar geweest. Maar blijkbaar was er toch ook serieus aan de complimenten gewerkt. Bij de terugkoppeling gingen veel meisjesvingers omhoog. En na de eerste jongen, die zichzelf een compliment durfde te geven, volgenden er meer. Ook complimenten aan anderen vlogen door de lucht. Duidelijk geen verloren tijd, de tijd die ik in gesprek was geweest.
Na schooltijd belde ik alle ouders. En bij alle ouders kreeg ik positief gehoor. Ik gaf aan dat de gebeurtenissen buiten school hadden plaatsgevonden, maar dat ik toch mijn zorg over deze zaak met hen wilde delen. Alle ouders gaven aan dit te waarderen en dit met hun kind te zullen bespreken. De ouder die het die ochtend bij mij had gemeld, was ook blij.
Om half zes ging ik met een tevreden gevoel naar huis. Deze manier van oudercontact levert volgens mij een positieve bijdrage aan de ontwikkeling van kinderen.