zelfsturende teams

Het is weer zo ver. Vernikkelen van de kou. Je stem schor schreeuwen en eindelijk tijd om met een collega of ouder over wat anders te praten dan over werk. Precies, het schoolvoetbaltoernooi. De heren hadden gister de eerste twee wedstrijden. Er werd fantastisch goed samengewerk. In een gesprekje met een van de coaches (een ouderpaar) bleek dat de kinderen zelf de opstelling en de wissels hadden bedacht. En ook dat ze zelf heel veel aan de training hadden gedaan. De ouder vond dit geweldig. En daar ben ik het helemaal eens. Wat wil je nog meer dan zo'n zelfsturend team? Tijdens het spelen bleek dat de aanvallers hun werk goed deden. 4-0 werd het. De tweede wedstrijd was wat moeilijker. De verdediging moest flink lopen en kon helaas een tegendoelpunt niet voorkomen. 0-1 Dat was zeker een teleurstelling, maar ik heb geen wanklank gehoord. Dat zelfsturende team laat me maar niet los. Kinderen kunnen, zo blijkt maar weer, uitstekend zelf dingen organiseren en daarbij rekening houden met ieders kwaliteiten. Als kinderen dat kunnen, waarom kunnen wij dat dan niet? Waarom moeten leerkrachten aan het handje worden gehouden? Waarom moet voor ons worden bepaald wat we wel en niet doen en hoe? Waar blijft de motivatie als dingen voor je worden beslist? Ik denk dat we nog veel kunnen leren van deze groep kinderen.